Her insanın hayatında dönüm noktası olan yıllar vardır. Mesela benim anadolu lisesini kazandığım yıl, üniversiteye girdiğim yıl, ilk kez yurtdışına gittiğim yıl, biriciğim Muratımla tanıştığım yıl, işe başladığım yıl, evlendiğim yıl ve belki de bir sürü acı-tatlı olaylarla dolu dolu yıllar...

Her yıl birbirinden anlamlı. İnsanın sevdikleriyle ve sevenleriyle sağlıkla yaşadığı her yıl birbirinden değerli. Bunun tam tersi, kötü anıların olduğu yıllar da hafızada kalır, kolay kolay unutulamaz. Hatta belki en çok onlar kalır. Ben de hafızası epey kuvvetli biri olarak çok şey kaydederim geri planda. Yaşadıklarımı, iyi veya kötü, hiç unutmam. Sadece yerine yenileri geldiğinden onlar daha silikleşir.

Ama bu yıl, ben ne zaman ki meleğimi kucağıma aldım, o an anladım ki daha öncesi sanki yokmuş, silinmiş, uçup gitmiş.

Bugün öyle yorgunum, öyle bitkinim ki sanki kocaman bir taşı dün geceden beri ordan oraya taşıyıp durdum; düşürmemek için de her yerimi kastım. Kollarımda,bacaklarımda derman kalmadı sanki.

Neden mi?

Çünkü bugün böceğim 2. ay aşılarını oldu. 

Ve çünkü anneler iğneden çocuklarının korktuğundan daha fazla korkarlarmış...

Evden çıkmadan yani aşıdan yaklaşık yarım saat önce doktorumuzun önerisiyle yarım ölçek Calpol şurubumuzu içirdik, yani içirmeye çalıştık (sütten daha koyu kıvamlı ve daha farklı tada sahip bir içecek olduğundan tabi ki kusa kusa içirebildik).

Hem de öyle böyle değil, keçileri kaçıran cinsten...

Ben sabırlı bir insan değilim. Aslında hiç değildim ama yıllar geçtikçe bu özelliğim epey törpülendi. Hatta evlendikten sonra daha da sabırlı olmayı öğrendim (ki eminim birçok insan böyledir, evlilikte sabrı öğrenmek zorundadır). Hele ki herşeye yetmeye, herşeyi eksiksiz kusursuz yapmaya çalışıyorsanız...Şimdi yeni yeni anlıyorum ki sabır konusunda öğreneceğim çok şey varmış ve 2 aylık kuzucuk bana öğretmek için elinden geleni yapıyormuş, bilinçsizce...

Ne kadar sevgi dolu biri olursanız olun, ne kadar muhteşem bir anne/baba derlerse desinler size, bir kırılma noktası vardır her insanda.

Nihayet 40 ımızı çıkardık, ya da uçurduk ;)

Yani lohusalığımızın sonuna geldik. Yumurtalarımızı topladık, şekerlerimizi yedik, pudraları süründük, hediyelerimizi aldık

Diğer bir deyişle taze bir annenin en vahim, en korkulan, en bunaldığı, en "aaa yeter ama" dediği dönem sona erdi...Buna tüm yakınlarım "oh, nihayet atlattı" diye baksa da inanın kimse benim kadar sevinemez ve rahatlayamaz. Artık rahatım. Neden? Soranlara hemen söyleyim;